Het is even over halfnegen die ochtend als ik het klaslokaal binnenstap. Juf Sonja zit relaxed onderuit en spreekt de kids van haar groep toe die nieuwsgierig afwachten wat de ochtend gaat brengen. Ze heeft ze bewust niet ingelicht over de aard en het onderwerp, later die ochtend hoor ik ook waarom. M’n karretje met daarop een oude houten kist achter me aan trekkend en gewapend met het bakblik op de bezemsteel stap ik halfluid neuriënd het klaslokaal binnen. “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht“, de kinderen draaien hun hoofd naar de deur en kijken me onderzoekend en met een verbaasde blik aan.
Terwijl ik m’n handel op en onder de instructietafel voor het digibord installeer begin ik m’n verhaal door ze te vertellen dat ik vandaag een kookles kom geven en wijs naar het bakblik op de steel. “Ja, eigenlijk wilde juf Sonja dat ik iets kwam vertellen over oorlog maar ja, weet je, volgens mij weten jullie daar al meer dan genoeg van af. Ik wil wel even testen wat of jullie weten van oorlog en hoe ze gemaakt worden, maar ik denk dat het vanmorgen toch het bakken van een lekkere taart gaat worden.” Vragende kinderogen staren mijn kant op, ze hebben er geen idee van wat er deze ochtend over ze uitgestort gaat worden. In de tussentijd pak ik wat spullen verder uit, open mijn multomap en haal daar een grote zwart-wit foto uit van dat mannetje-met-dat-snorretje. “Kijk” zeg ik, en hou die afbeelding omhoog “heb ook een foto meegenomen van de chefkok waar we het recept van gebruiken mogen”.
Een kleine 60 kinderoogjes worden in een keer groter en proberen te schakelen.. “Nah, vertel eens” ga ik verder “wie weet iets over deze man?” Al snel gaan er wat vingertjes omhoog en er wordt iets geroepen over een meneer die Adolf heet, over concentratiekampen, blond, blauwe oogjes en blanke huid, het meisje Anne en een kamer ergens achter in een huis. “Wat heb je ook alweer in je koffie?” vraagt Juf Sonja even snel tussendoor om dan even kort te verdwijnen en niet veel later terug te komen met een koffie plus koe en een groot glas water. Meerdere jaren heeft ze m’n voorstelling al meegemaakt en weet onderhand wel hoe de ochtend zal lopen. In de tussentijd heb ik de aandacht van het gros van de kinderen te pakken gekregen en nieuwsgierig volgen ze het verhaal dat ik stukje bij beetje opbouw. Over de kracht van de leugens en het bedrog dat aan elke oorlog vooraf gaat, over de misleiding, over de herkomst van tekens en symbolen van hakenkruizen, zespuntige sterren en de opgestoken rechterarm.
De ochtend vliegt voorbij en als na 3,5 uur de laatste kinderen het lokaal weer verlaten hebben praat ik nog even kort met Sonja na. “Je had ze ook deze keer weer helemaal” zegt ze.. “echt, ze hebben er van genoten, dat kan ik zien, vooral die jongen die daar links vooraan zat, die heeft echt elke letter opgezogen. Ik had het ook wel verwacht, hij interesseert zich er zo erg voor. Ik had daarom van tevoren bewust niets gezegd over het onderwerp van de ochtend, voor hem was het echt een verrassing, dubbele verrassing eigenlijk, hij is nog eens jarig ook.”
Terwijl we zo in gesprek zijn komt de jarige job nog even terug in het klaslokaal, samen met zijn moeder en met een smile op zijn gezicht vraagt of hij de spullen die nog open en bloot in de klas verspreid liggen aan haar mag laten zien. Het kereltje is echt geïnteresseerd en hij heeft op zijn leeftijd al een beste stapel kennis. “Hij vond het geweldig” zegt zijn moeder “hij heeft er dit jaar ook al eens een spreekbeurt over gemaakt.” Het ventje glundert erover. “Ik had er al op gerekend dat hij dit mooi zou vinden” antwoordt Sonja, “over een paar jaar zie ik hem voor de klas staan.” Met zijn vieren raken we in kort gesprek en voordat moeder en zoon weer vertrekken heeft ze mijn adresgegevens en telefoonnummer in bezit. Binnenkort komen ze bij me thuis langs, misschien dat ik wel het een en ander voor deze opvolger heb liggen, wie weet.
Terwijl ik mijn spullen weer inpak praat ik nog wat na met Sonja, ze vertelt me dat ze in de loop der tijd verschillende dingen van me gekopieerd heeft, zo leert ze de kinderen vooral en met nadruk dat ze ZELF moeten denken en niet moeten na-denken en verspreidt ze het woord en kennis ook door deze mee te geven aan de stagiaires die ze met regelmaat in de klas begeleidt. “Graag tot volgend jaar en misschien dat ik binnenkort even met mijn zoon ook even bij je thuis kom, hij vind het onderwerp ook zo boeiend.” Gewapend met al mijn hebben en houden zwaai ik af en takel ik alles weer in m’n rode Twingo. Eerst naar huis, even onderuit op de bank en bijtanken. Binnenkort staat twee moeders met hun zoons bij me op de stoep, voor een privécollege en heb ik zeker en vast wel het een en ander uit mijn uitgebreide voorraad materiaal waarmee ik beide toekomstige opvolgers blij kan maken.