“Hee, dat is die meneer van de geschiedenis” zegt het bebrilde meiske en kijkt ietwat verbaasd op als ik de schuifdeur van het klaslokaal open. Meerdere kinderen kijken m’n kant op en uit diverse kinderkeeltjes klinkt herkenning en begroeting. Terwijl Eric, de leerkracht, me met een glimlach verwelkomt en op me toeloopt lepelt het meiske spontaan en ter plekke herinneringen omhoog van het vorige schooljaar. Toen zat ze in groep 7 en nu het laatste jaar van het basisonderwijs. “dat was leuk… toen marcheerden veel kinderen achter elkaar de klas uit, die dompies, die hadden niet goed zelf gedacht!”
Eric en ik slaan met verbaasd en tegelijk tevreden blik dit tafereeltje gade “zo, daar is toch aardig wat blijven hangen van die ochtend” zijn de woorden die Eric uitspreekt. Ja, hij spreekt uit wat ik denk en ik word er een beetje blij van moet ik zeggen. ‘k Heb ‘maar’ een ochtend in een heel schooljaar om mijn verhaal te kunnen doen, de kinderen van groep 8 en zoals vorig jaar op deze school ook 7/8, iets bij te brengen over de eigen verantwoordelijkheid. Niet alles te geloven wat er voor-gezegd wordt, doen wat voor-gedaan en voor-gedacht wordt, niet na-praten, na-doen of na-denken. Deze jonge meid heeft het goed meegekregen, dat is wel duidelijk, dat blijkt.
“Dus je komt dit jaar ook weer langs? Fijn.. maken we binnenkort weer een afspraak” zegt Eric terwijl ik hem de paginagrote folder in handen geef waarop ook mijn 06 nummer geschreven staat. “Ga je ook nog langs Niels? Die zit even verder op” gaat hij verder. Het is een grote school en ze doen het goed want opvallend in een krimpregio hebben ze twee groepen 8. Ik hou het kort, wip nog even snel bij Niels binnen en vervolg dan weer mijn weg. Ik ben op tournee langs een aantal scholen, ‘k zoek wel de scholen uit waarbij ikzelf een goed gevoel heb, het is geen moeten. Los daarvan wil ik ook geen 100 scholen per jaar meer langsgaan, dat heb aangepast na een heftige operatie vorig jaar, alleen de leukste blijven over heb ik mezelf beloofd.
Deze school, een samenvoeging van enkele locaties in een nieuw mooi jasje, hoort bij mijn top-10, daar ga ik graag naar toe en stop mijn ziel en zaligheid in de gastochtend die ik voor de kinderen verzorg. Ook de school die ik even daarvoor op mijn tournee bezocht had valt in deze categorie en met juf Inge, de leerkracht van 7/8, spreek ik af dat ik in maart bij haar voor de klas sta. “Leuk, je stond al op mijn to-do-list” zei ze terwijl ze me een bakje koffie inschonk. “Ik vind het echt leuk zoals je dat doet en de kinderen genieten er ook van”. Dat zijn motiverende en goede berichten en dat is ook waarvoor ik het doe, want ja, laten we eerlijk zijn, hoewel ik in zeker 98% van alle gevallen warm verwelkomd wordt is niet overal de ontvangst zo prettig.
Gelukkig zeldzaam maar uiteraard loop ik wel eens tegen die ene leerkracht op die van mening is dat ik niets kan toevoegen aan kennis en wetenschap, wat heb ik nu voor nieuws te vertellen? Of die ene schoolleider die mij finaal en haast op het onfatsoenlijke af bejegend en buitensluit omdat volgens haar alles al bekend is over de Tweede Wereldoorlog, No pasarán, you shall not pass! Maar ja, dat zijn ook echt de uitzonderingen die de regel bevestigen en daar laat ik met graagte mijn gezicht niet zien, dan zeg ik nee op mijn tournee. In de afgelopen jaren heb ik bij benadering op zo’n 600 scholen in heel het land Vredesonderwijs verzorgd, voor ca. 15.000 kinderen en honderden leerkrachten gestaan. Niet alleen het verhaal gehouden van dat mannetje met dat snorretje en zijn opgeheven arm maar vooral ook over achtergronden en dat op een cabareteske manier die de kinderen goed lijken op te pikken.
Beginnen doe ik in de regel elk jaar na de Vredesweek en zet ik door tot het eind van het schooljaar. Met ingang van dit schooljaar dus een stuk minder in aantal en echt alleen de ‘leuke’ scholen, maximaal 30 heb ik me voorgenomen en 1 per week, maar ja, hoe hard blijft dat… Dit jaar is het 75 jaar geleden dat de Hongerwinter van 1944-45 huisgehouden heeft, met name in het westen van Nederland, in de Hollandse kustprovincies en de provincie Utrecht. Mijn moeder was Utrechtse, mijn oudste broer en zusjes hebben die hongerperiode aan den lijve ondervonden, een van mijn zusjes heeft het niet overleefd. Ik schrijf binnenkort wat scholen in die stad en provincie aan en als men interesse heeft verzorg ik met liefde voor Utrechtse kinderen op Utrechtse scholen een hele ochtend met Hongerwinter als thema, met suikerbieten, tulpenbollen en schuifkaas als onderwerp. Ook al heb ik dan misschien de 30 scholen op mijn lijstje dan al vol, dan toch ga ik speciaal voor hen en mijn zusje die kant op en zeg ik Ja op mijn Tournee.