Categoriearchief: Columns

Maandag 27 februari 2017 kreeg een korte film over de ‘Witte Helmen’ een Oscar. Een Oscar is een belangrijke Amerikaanse filmprijs. Twee Syrische cameramensen, Raed Saleh en Khaled Khatib, hadden de beelden gefilmd en regisseur Orlando von Einsiedel had hiervan samen met regisseuse Joanna Natasegara een korte film gemaakt.

De jury van de Oscar-prijzen vond het zo’n geweldige film dat ze het een prijs waard vonden. De film gaat over moedige vrijwilligers die voor niets en niemand bang zijn. Zonder dat ze daarvoor van iemand geld krijgen helpen ze als grote helden, gratis en voor niets alle slachtoffers van het oorlogsgeweld in Syrië.
Eva Bartlett en Vanessa Beely, twee kritische verslaggevers die veel over de oorlog in Syrië weten en daar ook veel zelf onderzoeken zeggen dat er helemaal niets klopt van wat er in de film gezegd wordt. Zij vinden dat niet de goede mensen maar de schurken een prijs gewonnen hebben. ‘De Terroristen hebben een filmprijs gewonnen’ zeggen ze.

Vanessa vertelt dat de ‘Witte Helmen’ groep juist heel veel geld krijgt. Honderd miljoen dollar uit Amerika, tweeëndertig miljoen dollar van de organisatie USAID, vijfenzestig miljoen dollar uit Engeland en nog veel meer. Eva vertelt net als Vanessa dat de film eigenlijk een gruwelijk sprookje is, dat die ‘Witte Helmen’ eigenlijk een groep is die bij de terroristen hoort, hen helpt en de burgers juist niet. Dat de ‘Witte Helmen’ nep-nieuws maakt met nep-slachtoffers en dat ze juist meehielpen met beroven en vermoorden van Syrische burgers.

Eigenlijk is de Oscar gegeven aan een film die de mensen over de hele wereld voorliegt!

De moedige vrijwilligers die als grote helden, gratis en voor niets het verhaal van alle slachtoffers van het oorlogsgeweld in Syrië onderzoeken en vertellen zijn Eva Barlett en Vanessa Beeley!

In mei wordt in Nederland elk jaar aan de tijd van de Tweede Wereldoorlog terug gedacht. Op vier mei worden in bijna alle Nederlandse steden en dorpen de slachtoffers van de oorlog herdacht. Op vijf mei zijn er vaak festivals en feestjes, soms ook markten en wordt daarmee het einde ervan en de vrijheid gevierd.

Steeds minder mensen in Nederland hebben die oorlog meegemaakt, steeds minder mensen kunnen iets van wat ze zelf beleefd hebben doorvertellen. Mensen die bijvoorbeeld aan het begin van de oorlog een peutertje waren van 3 jaar zijn nu – in 2017 – oude mensen 80 jaar. De peutertjes van 3 waren aan het eind van de oorlog kleuters van 7 jaar, met hun eigen kinderherinneringen. Van de oorlog zelf, hoe en waarom die toen begon, daarvan hebben ze zelf nauwelijks iets meegekregen.

Hun ouders en familie vertelden wat ZIJ zelf beleefd, gehoord en gezien hadden. Wat zijzelf uit hun binnenste omhoog konden halen. Het woord her-inneren betekent eigenlijk zoiets als ervaringen en belevingen opnieuw naar boven halen. Door opnieuw aan deze ervaringen te denken kunnen de gedachten levend gehouden worden. Het woord her-denken betekent eigenlijk zoiets als opnieuw denken.

Eigenlijk zijn de meeste mensen in Nederland op 4 mei bezig om opnieuw oude ervaringen en belevingen omhoog te halen en hier opnieuw aan te denken. Vooral wordt er dan gedacht aan de mensen die gestorven zijn, worden er bloemen gebracht bij speciale monumenten en is er een moment dat iedereen zijn mond dicht houd en een paar minuten stil is.

Waar de mensen eigenlijk nooit goed over denken is dat ze tegelijk heel makkelijk ook het haten opnieuw in hun hoofd binnenlaten.

Tegelijk met het verdriet komt automatisch ook de boosheid omhoog. Niet dat mensen dat expres doen of daar echt voor kiezen maar het gebeurt gewoon. Als je denkt aan alle slachtoffers gaan je gedachten automatisch naar alle daders. Bij het herdenken en herinneren blijven niet alleen slachtoffers maar ook de daders in het hoofd bestaan, in dit geval Duitsland.

Nog steeds is het zo dat in veel mensenhoofden Duitsland en oorlog aan elkaar vast geplakt zit. De boosheid die elk jaar ook opnieuw in het hoofd omhoog komt zorgt er ook voor dat vandaag veel mensen de Duitsers van nu nog steeds schuldig vinden. Maar net als in Nederland zijn de meeste Duitse mensen die aan het begin van de oorlog een peutertje waren van 3 jaar nu – in 2017 – oude mensen 80 jaar. De Duitse peutertjes van 3 waren aan het eind van de oorlog kleuters van 7 jaar, met hun eigen kinderherinneringen. Van de oorlog zelf, hoe en waarom die toen begon, daarvan hebben ook zijzelf nauwelijks iets meegekregen. Er bestaan geen exclusieve slachtoffers of daders, elke oorlog maakt van iedereen slachtoffers en daders, iedereen verliest, het maakt niet uit welke kleur je hebt of welk geloof.

Dus… als je straks op 4 mei ergens in Nederland stil bij een herdenkingsmonument staat en aan het herdenken bent, denk er dan goed om dat je de haat niet herdenkt.

Luitenant Melville Hastings, die voor de oorlog schoolmeester was op het Engelse Wycliffe College, schreef dat de haat en de Hel bleef bestaan omdat ze iedere keer weer in een herinnering naar boven gehaald werden. Hij schreef in 1917 aan het Franse front “Don’t Commemorate de Hate”.. geef haat geen voedingsbodem.

In 1933 – nu in 2018 alweer 85 jaar geleden – hield de Amerikaanse generaal Smedley Darlington Butler een toespraak. Daarin vertelde hij hoe de mensen gewoon voorgelogen werden. Dat oorlogen expres werden veroorzaakt, dat er gelogen werd over waarom ze werden gevochten en dat de echte reden eigenlijk altijd en alleen maar ging om geld en macht. Hier voor jou het verhaal in gemakkelijk en vrij vertaald Nederlands.

  De toespraak van generaal Smedley D. Butler in 1933

“Oorlog is een leugen, je wordt altijd voorgelogen. De meeste mensen denken dat het waar is wat er in de media en de politiek gezegd wordt maar eigenlijk is het allemaal gelogen. Alleen een klein groepje mensen weet precies wat echt de bedoeling is en waarom er een oorlog gevoerd wordt. Het gaat er eigenlijk alleen maar om dat een klein groepje mensen steeds meer macht en geld willen hebben. Heel veel mensen krijgen daardoor ellende en gaan dood.

Als ik de baas was zou ik alleen onze eigen grens bewaken en verdedigen en verder niets. Alleen als een ander land kwam om te vechten, dan zou ik terug vechten. Het probleem met Amerika is de dollar. Als hier in Amerika maar een klein beetje rente verdiend wordt dan worden ze zenuwachtig en moet er iets gebeuren. Dan zoeken ze nieuwe markten in het buitenland om daar meer winst te verdienen. De Amerikaanse vlag gaat dan met de Amerikaanse dollar mee en de Amerikaanse soldaten lopen achter de Amerikaanse vlag & de Amerikaanse dollar aan. Ik heb er ervaring mee. Ik zou nooit meer in een oorlog meevechten. Een oorlog is eigenlijk alleen maar bedoeld om het geld van de bankiers in het buitenland te beschermen.

Er zijn eigenlijk maar twee dingen waarvoor we zouden moeten vechten. Eén reden is de verdediging van onze huizen en de andere is voor de verdediging van onze rechten. Anders niet! Elke andere reden is oplichting en bedrog. Elke smerige truc die je maar bedenken kunt bestaat binnen het het leger, geloof mij maar. Het leger heeft zijn eigen ‘aanwijzers’, mensen die je aanwijzen wie de vijand is en wie de schuld heeft. Ze zorgen ervoor dat mensen elkaar gaan haten en tegen elkaar gaan vechten. Het leger heeft zijn eigen ‘moordmachines’, mannen en wapens om de vijand te vernietigen. Ze maken overal misbruik van, zoals geloof en huidskleur en de mensen trappen er altijd weer in. Het leger heeft ook de ‘knappe koppen’ om alles wat nodig is om een oorlog te voeren te bedenken en voor te bereiden. En de baas, dat is eigenlijk een groep hebberige wereldbankiers.

Het is natuurlijk wel gek dat ik als generaal zo’n verhaal vertel. Dat doe ik omdat ik de waarheid wil vertellen. Ik vind dat ik dat zo moet doen. Ik was drieëndertig jaar en vier maanden officier in het meest gevaarlijke deel van het machtige Amerikaanse leger, de mariniers. Bij de mariniers begon ik als luitenant en stopte als Generaal-majoor. Voor het grootste deel was ik bezig om het geld en de winsten van de hebberige bankiers te beschermen. Eigenlijk was ik een schurk en een afperser in uniform, in dienst van de bankiers. Ik heb wel eens gedacht dat ik voor een criminele organisatie werkte, maar ik weet dat nu wel zeker! Zolang ik in het leger zat kon ik niet meer zelf denken, mijn hersens waren uitgeschakeld, dacht ik alleen maar NA wat er VOOR gedacht werd en luisterde als een robot maar naar de bevelen die gegeven werden. Ik was niet de enige, alle soldaten reageren als een kudde gevaarlijke robots! We hebben als Amerikaans leger heel veel misdaden gepleegd.

In 1914, nu meer dan 100 jaar geleden, hielp ik bijvoorbeeld mee om Mexico onder de duim te houden om er voor te zorgen dat Amerikaanse bedrijven veel dollars konden verdienen aan Mexicaanse olie. Ik zorgde ervoor dat de National City Bank veel geld en winst kon weggraaien uit Haïti en Cuba. Ik hielp mee om zes Centraal Amerikaanse Landen in bedwang te houden zodat grote wereldbankiers ze konden leegplunderen. Ik hielp mee om alle tegenstand in Nicaragua op te ruimen zodat het internationale bankiersbedrijf Brown Brothers helemaal zijn eigen gang kon gaan. Ik hielp er in 1916 aan mee dat de Amerikaanse suikerindustrie de baas werd en bleef in de Dominicaanse Republiek. Ik hielp mee om de ESSO (Standaard Oil) machtig te maken in China. In al die jaren was ik eigenlijk een misdadiger in uniform.

Ik heb wel eens gedacht dat ik de beroemde gangster Al Capone nog wel wat trucjes had kunnen leren. Hij was de afpers- en omkoopkoning van New York, ik was kampioen in drie werelddelen”

Op woensdagmiddag 1 februari 2017 werd vanaf 16.00 uur in Den Haag een demonstratie gehouden tegen de nieuwe Amerikaanse president Trump. De demonstratie was bedoeld om te laten zien dat mensen in Nederland het niet eens zijn met de maatregel van president Trump om mensen uit zeven (vooral) Islamitische landen te verbieden naar Amerika te komen. Mensen die dat toch proberen werden niet binnen gelaten.

Wouter Booij, een 28-jarige medewerker van de PvdA (Partij van de Arbeid, een politieke partij) uit Den Haag vond dat geen goed plan en had daarom deze demonstratie georganiseerd. Onder de naam ‘Holland Against Hate’ (Holland tegen haat) had hij in de Nederlandse media hiervoor aandacht gevraagd zoals in kranten, op internet, radio en televisie.

In het Algemeen Dagblad schreef journalist Peter Koop op 30 januari, een paar dagen van tevoren, een stuk waarin te lezen was dat er heel veel mensen zouden komen. Wouter Booij vertelde dat het zelfs veel te druk zou worden en dat de demonstratie daarom op het grotere Malieveld gehouden ging worden. Boven het krantenartikel stond ook een foto van het Malieveld waarop heel veel mensen stonden, alleen dat was wel een ‘oude foto’. Waarschijnlijk van een popconcert dat er ooit gehouden was.

Dat kon natuurlijk ook niet anders, de demonstratie moest nog gehouden worden! In Nederland is het zo dat je mag demonstreren als je het ergens niet mee eens bent, of misschien juist wel. Maar je moet wel heel goed opletten of je misschien niet per ongeluk of expres voor de gek gehouden wordt. Bij alle demonstraties, waarvoor of waartegen ook en bij alles wat je hoort, leest of ziet moet je altijd goed controleren of je niet voor de gek gehouden wordt.

Altijd controleren en dan pas reageren! Loop niet als een schaap in een kudde mee, het maakt niet waar je juist wel of niet voor kiest, JIJ bent zelf verantwoordelijk voor wat je wel of niet doet.

Wat door de journalisten en de media van tevoren, tijdens en na de demonstratie vertelt werd en wat ze lieten zien was niet helemaal waar. Ze hebben een verhaal verteld zoals ze graag wilden dat geloofd werd, eigenlijk maakten ze hier propaganda. Wat ze graag wilden laten horen maakten ze groter en ze hielden zich stil over wat ze liever niet wilden laten zien of horen. Er waren helemaal geen duizenden mensen, ook al liet dat ‘oude’ plaatje een heel Malieveld vol mensen zien. Er waren geen duizenden mensen, ook al werd dat wel gezegd. Er waren geen duizenden mensen, maar de foto’s en filmpjes die te zien waren, waren zo gemaakt alsof het wel zo leek.

Het was van de mensen die de foto’s, filmpjes en stukken schreven voor de media juist de bedoeling om de mensen in Nederland iets anders te laten geloven. Een van de mensen op het podium vroeg zelfs via de microfoon “om het zo te fotograferen dat het lijkt alsof hier een miljoen mensen staan.” Iedereen werd eigenlijk expres voor de gek gehouden.

Je moet altijd controleren! Je moet altijd kritisch blijven! Wat je dan vindt laat je vaak heel andere waarheid zien en horen. De filmbeelden van Omroep West lieten zien dat het om 17.20 uur helemaal niet zo druk was als in het internetfilmpje van het Algemeen Dagblad. Ook op de internetpagina van NU.nl stonden veel minder mensen op het Malieveld als wat beweerd werd.

Het Malieveld stond helemaal niet zo vol, misschien dat er met elkaar 600 mensen zijn? Wat denk jij?

Zeker geen ‘duizenden mensen’, probeer het aantal zelf eens in te schatten. De journalisten die dat wel geschreven hebben en de fotografen die het expres zo op de foto en film gezet hebben wilden een ander en niet eerlijk beeld geven. Elke waarheid is belangrijk, het maakt niet uit welke. Of je nu voor of tegen de beslissingen van de Amerikaanse president bent, dat mag iedereen in Nederland zelf weten, maar iemand die je voorliegt moet en kan je nooit vertrouwen.

Controleer eerst en reageer niet direct als je iets hoort, ziet of leest. Je weet nooit of je weer voor de gek gehouden wordt door iemand die halve waarheden of Nepnieuws vertelt. Kijk ook goed wat het bij je zelf in je hoofd en hart doet als je dit soort berichten hoort, ziet of leest. Het doet namelijk iets met je en DAT is de bedoeling!

Filmpje Omroep West: http://www.omroepwest.nl/nieuws/3341298/IN-BEELD-Duizenden-demonstranten-bij-Holland-Against-Hate-op-Haags-Malieveld Foto NU.nl: http://www.nu.nl/binnenland/4435803/demonstratie-trump-in-haag.html#slide-2 https://www.facebook.com/ADHaagscheCourant/videos/vb.1505958523020850/1875386042744761/?type=2&theater&notif_t=live_video_explicit&notif_id=1485962963551077

DIT is een van de vele vormen van Nepnieuws!

Het is echt waar dat en veel leraren zijn in Nederland die de klassen te vol vinden om goed les te kunnen geven, en misschien dat ze ook nog wel eens kunnen gaan staken als er niet naar hun geluisterd wordt. Maar het verhaal hierboven is eigenlijk een beetje aan elkaar geknipt en geplakt en is er een mooi plaatje van een groot popconcert dat ooit een keer gehouden is in Den Haag bij geplakt om het verhaal een beetje op te leuken. 

Controleer eerst en reageer niet direct als je iets hoort, ziet of leest. Je weet nooit of je weer voor de gek gehouden wordt door iemand die Nepnieuws vertelt.

Hanina Ajarai verzint haar eigen waarheid

“Jij vuile rotmoslim! Hoe durf je mij de les te lezen over wat in míjn land wel of niet normaal is! Trek eerst die hoofddoek eens van je harses! Een kopvod, dat is pas abnormaal in Nederland.”

Nee… deze woorden zijn niet gezegd door racistische Nederlanders maar een bedacht verhaaltje dat de stukjesschrijfster Hanina Ajarai uit haar dikke duim gezogen heeft. Een gefantaseerd erg giftig en racistisch verhaal dat op 28 januari 2017 in het Algemeen Dagblad stond.

Dit soort onzinverhaaltjes zorgen er voor dat mensen die het lezen of horen denken dat wat er staat echt gebeurd is. Ze zorgen ervoor dat mensen boze gedachten en gevoelens krijgen en dat alleen maar om iets wat verzonnen is.

Nepnieuws (of fakenews) bestaat er in veel verschillende vormen en eigenlijk kun je zeggen dat het niets anders dan leugens zijn, ook al worden er heel andere namen of gedachten aan gegeven. Het vervelende aan dit soort Nepnieuws is dat niet het ‘nieuws’, maar de reactie van mensen op dat soort gemene sprookjes zo gevaarlijk is. Mensen gaan anders denken en doen.

Controleer eerst en reageer niet direct als je iets hoort, ziet of leest. Je weet nooit of je weer voor de gek gehouden wordt door iemand die Nepnieuws vertelt. Kijk ook goed wat het bij je zelf in je hoofd en hart doet als je dit soort vervelende berichten hoort, ziet of leest. Het doet namelijk iets met je en DAT is de bedoeling!

De Stichting Spoetnik uit Vlaardingen zamelt niet alleen hulpgoederen in voor mensen die het moeilijk hebben in (West) Oekraïne maar ook geld voor wapentuig. Dit is helemaal fout, dit heeft niks te maken met ‘humanitaire hulp’, hulp die altijd gegeven mag worden aan mensen in nood.

Dat het niet helemaal goed lijkt te zitten met de stichting van Beja Kluiters is dat er een opsporingsbevel tegen haar en de stichting is uitgevaardigd in de Russische Krim omdat ze beschuldigd is van belastingonderduikring en doorverkopen van opgehaalde medische hulpgoederen.

Op een hulpavond van de stichting op 17 juni 2016 werd onder andere geld opgehaald voor nachtkijkers voor de soldaten, hulpmiddelen die gebruikt worden in het gevecht om de tegenstanders te vermoorden. Oorlog is misleiding en bedrog, kijk hoe makkelijk je voor de gek gehouden kan worden!

Op de website van de Stichting (http://www.spoetnik.nl/) staat de afbeelding die hier ook geplaatst is te zien met de tekst:

“Het werd een interessante avond. Het zou tot 22.00 uur duren, maar de bezoekers wilden veel vragen en bespreken. Het liep daardoor tot circa middernacht. Veel verhalen gehoord over hoe het was op Maidan en aan het front in Oekraïne. De opbrengst van de avond bedroeg €235,-, dit zal worden besteed aan nachtkijkers voor de soldaten. We waren met 14 geïnteresseerde toeschouwers. Klein maar fijn.”

In de Eerste Wereldoorlog zorgde een artikel in de Engelse krant Daily Mail voor grote boosheid bij de Engelse burgers. Het was het verschrikkelijk verhaal over een baby’tje dat opgeschreven was door kapitein Wilson, een journalist van die krant. Het baby’tje in dat verhaal zou supersnel bekend worden als de Baby van Corbeck Loo. Het Belgische baby’tje dat op het nippertje gered zou worden van de dood.

Iedereen wist in de Eerste Wereldoorlog dat de Duitsers in België de huizen in de brand staken en alles vernielden wat ze op hun weg tegenkwamen. Ook wist iedereen dat ze Belgische burgers in het wilde weg mishandelden, het maakte niet uit of het nu mannen, vrouwen, kinderen of bejaarden waren. Iedereen wist dat de Duitse soldaten het sadistisch leuk vonden om kleine kinderen en baby’s te vermoorden, want dát stond in de kranten en de bladen, dát werd thuis, op straat, op school en overal (door-)verteld – en geloofd!

In de buurt van het plaatsje Courbeck Loo hadden die Duitsers huizen en boerderijen geplunderd, vernield en in de brand gestoken. In één van die brandende huizen lag een klein hulpeloos baby’tje zonder ouders want die waren al door de Duitsers vermoord! Gelukkig kon het baby’tje op het nippertje gered worden anders was het levend verbrand of door de Duitsers vermoord. Hierover had de correspondent van de Daily Mail (Dagelijkse Post) een bericht geschreven.

Niet lang nadat het artikel in de krant had gestaan kreeg de correspondent een telegrafisch bericht. Op het hoofdkantoor van de Daily Mail waren heel veel brieven binnengekomen van mensen die medelijden hadden met de baby. Er waren meer dan 5.000 brieven binnengekomen en veel mensen wilden het arme kleine Baby’tje van Courbeck Loo graag adopteren. De krant vertelde aan kapitein Wilson dat hij er alles aan moest doen om ervoor te zorgen dat het baby’tje naar Engeland kwam.

Op het hoofdkantoor van de Daily Mail kwam steeds meer post binnen. Niet alleen brieven en kaarten, maar ook heel veel pakketjes met babykleertjes en andere spulletjes. Het hele kantoor werd bijna bedolven onder de pakketjes. Zelfs de oude koningin van Engeland, Koningin-moeder Alexandra, ging zich er mee bemoeien en stuurde ook babykleertjes. Maar wat er ook gebeurde…, er kwam géén baby’tje naar Engeland.

Wat de mensen in Engeland niet wisten, was dat de Baby van Courbeck Loo helemaal niet bestond! Kapitein Wilson, de correspondent van de Daily Mail had het verhaal helemaal zelf bedacht.

De krant had al een paar keer had gevraagd om een zielig verhaal over gruwelijke misdaden of over vluchtelingen, maar kapitein Wilson had daarover geen nieuws. Toen hij hoorde dat het kleine plaatsje Korbeek-Lo (vlak bij Leuven in Vlaams-Brabant) door de Duitse soldaten was veroverd dacht hij aan het restaurantje in die plaats waar hij altijd zo lekker gegeten had. Terwijl hij daarover zat na te denken begon hij een verhaal bij elkaar te fantaseren over een baby, Duitse soldaten, brand en moord. Zo maakte hij een fantasieverhaal dat de Daily Mail zo graag wilde hebben.

Hij had nooit verwacht dat het verhaal als een bom zou inslaan, maar nadat ook de Engelse Koningin-moeder op het leugenverhaal reageerde kon hij niet meer zeggen dat hij het hele verhaal uit zijn duim gezogen had. Zeggen dat je iedereen en de Koningin-moeder voorgelogen had kon natuurlijk niet en hij moest een nieuwe leugen bedenken om zichzelf daaruit te redden. Samen met een arts die Belgische vluchtelingen verzorgde sprak hij af dat de Baby van Coubeck Loo plotseling aan een erg besmettelijke ziekte overleden was. Het was zelfs zo besmettelijk dat een normale begrafenis onmogelijk was en dat daarom niemand in de buurt mocht komen.

Zo eindigde de leugen van de Baby van Courbeck Loo. De stapels babykleertjes en andere spulletjes werden door de vrouw van de Engelse propagandaminister Lord Northcliffe gebruikt om daarmee een kinderverzorgingstehuis op te zetten.

Een paar jaar ná de oorlog werd de leugen toch nog bekend. In 1922 werd hierover in de Amerikaanse krant New York Times een artikel geschreven. In het blad Crusader verscheen op 24 februari 1922 ook een artikel waarin kapitein Wilson, de oude correspondent van de Daily Mail, zélf vertelde hoe hij het verhaal bij elkaar gefantaseerd had.

Het zou zo maar de titel van een nieuw stripverhaal kunnen zijn “Suske & Wiske en Het Heilige Hout”. Het verhaal van een 150 jaar oude Amsterdamse paardenkastanjeboom die wereldberoemd wordt als hij ziek wordt.

Bomendokters, Bomenknuffelaars en Kruidenvrouwtjes uit alle hoeken van Nederland en ook uit het buitenland gaan op ziekenbezoek. Ze proberen de bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom moed in te spreken, kloppen op zijn bast en trekken aan zijn takken om te kijken hoe ziek hij is. De bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom is ernstig ziek, hij heeft onder andere last van de Tonderzwam, beter maken wil niet en in 2007 moet een stevige stalen gordel de bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom fier overeind houden. Maar dan gebeurt het: in augustus van 2010 waait een stevige wind de boom toch ondersteboven, hij leeft niet meer, de boom is dood.

Vanaf 2007 tot het moment dat de bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom in stukken op de grond lag zorgde de boom voor heel veel emotie. De eenvoudige, oude, Amsterdamse paardenkastanjeboom werd zonder dat hij er erg in had of dat hij er zelf iets aan deed steeds meer een soort van heilige boom. Toen bekend werd dat hij ziek was waren er mensen die wat van zijn kastanjes opraapten en ze via E-Bay te koop aanboden. Zijn kastanjes werden bijna net zo heilig als de boom zelf, mensen betaalden veel geld voor een kastanje en in 2007 leverde 1 heilige kastanje via de internetveiling het bedrag van 10.000 dollar op! Veel mensen stroomden als mieren op zoete stroop op het hout van de omgevallen heilige boom af, iedereen wilde een stukje van het heilige hout voor zichzelf of om te verkopen. Takken, stukken schors, zelfs het zaagsel dat vrijkwam bij het in stukken zagen van de heilige boom werd eerbiedig in plastic zakjes meegenomen.

De heilige kastanjes werden met eerbied behandeld, in boomkwekerijen geknuffeld tot er weer kleine paardenkastanjeboompjes uit groeiden. Allemaal kindjes van de wereldberoemde heilige boom, Mini-heilige paardenkastanjeboompjes! Deze nieuwe heilige paardenkastanjeboompjes werden naar plaatsen over de hele wereld gezonden waar ze vol eerbied in de grond gezet werden, met een bordje erbij om te vertellen dat ze kinderen waren van de Grote Heilige Amsterdamse Paardenkastanjeboom. Hoe kwam het nu dat die gewone, bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom veranderde in een wereldberoemde, heilige boom? Dat kwam doordat een 14-jarig Duits meisje op 13 mei 1944 in haar rood-wit geblokte poëziealbum schreef: ‘Onze kastanjeboom staat van onder tot boven in volle bloei, hij is vol met bladeren en veel mooier dan verleden jaar.’  Ze was nooit in de boom geklommen, had ook niet aan haar takken geschommeld, ze had nooit onder geschuild tegen de regen of in de schaduw ervan gestaan als de zon scheen.

Het meisje stierf in de Tweede Wereldoorlog, net als miljoenen andere meisjes, jongens, vaders, moeders, opa’s, oma’s, tantes, ooms, neven, nichten. Ook die mensen woonden in huizen, in dorpen, in steden en in landen waar bomen, planten, struiken en bloemen stonden waar ze zeker en vast naar hebben gekeken. Mensen die gelachen en gehuild hebben, die geleefd hebben en gestorven zijn en vaak op een verschrikkelijke manier. In oorlogen sterven mensen, veel mensen, alle mensen, of ze nu groot of klein zijn, of ze nu in de een of andere god geloven of niet, oorlog is een verschrikkelijk iets dat nooit mag gebeuren!

De mensen die overblijven hebben verdriet om de mensen die gestorven zijn, wat er overblijft is soms alleen maar een herinnering en zolang een herinnering leven blijft, blijven die mensen waar de herinnering aan vastgekleefd zit ook doorleven, leven ze voort in de herinnering. Een boom, een plant, een struik of een bloem is geen mens, daarom ook.. als je verdrietig bent omdat je een goede vriend, een vriendin, een mens mist die gestorven is, denk dan aan hen en breng je hoofd niet in de war door in plaats daarvan een bloem, een struik, een plant of een boom daarvoor in de plaats te zetten.

Een boom is van hout, met hout kun je heel veel nuttige en mooie dingen doen, maar om het nu te gaan vereren als..

Het Heilige Hout?

In 1945 was de Tweede Wereldoorlog afgelopen, Duitsland had verloren en Adolf Hitler, de leider van de NAZI-partij was dood. In Nederland worden elk jaar op 4 mei de doden herdacht en op 5 mei de bevrijding gevierd. Op alle Nederlandse scholen leren de kinderen hoe het gebeuren kon dat die verschrikkelijke Hitler met zijn partij aan de macht kwam. Dat Hitler niet de oprichter van de NSDAP (de ‘Nazi-partij’) is en dat het verhaal erachter veel interessanter is dan veel mensen denken kun je hieronder zelf lezen.

Het is begin 1918, de Eerste Wereldoorlog is nog hevig aan de gang. Niet alleen de Duitsers hebben er behoorlijk genoeg van, ook de burgers van andere landen. Er sterven zoveel mensen en de oorlog brengt overal alleen maar ellende dat mensen er genoeg van hebben. In maart 1918 richt Anton Drexler, een Duitse machinebankwerker, samen met enkele collega’s van de fabriek waar hij werkt een clubje op met de naam ‘Freien Arbeiterausschuß für einen guten Frieden’, een groepje die de oorlog wil stoppen en ruilen voor een goede vrede. Op dat moment vecht soldaat Adolf Hitler aan het Westelijk Front ergens in België mee in het grote voorjaarsoffensief. Hij weet niets van Anton Drexler, zijn clubje of wat ze doen, Hitler heeft heel andere dingen waar hij mee bezig is.

Terwijl het kleine clubje van Drexler in Duitsland af en toe vergadert en plannen bespreekt hoe zij een goede vrede willen ontvangt Hitler op 4 augustus 1918 in België het IJzeren Kruis 1e klasse voor dapper gedrag. Op 15 oktober 1918 raakt hij bij het Belgische plaatsje Wervik in Vlaanderen door een geallieerde mosterdgifgasaanval gewond. Als de Eerste Wereldoorlog op 11 november 1918 gestopt wordt ligt Hitler gewond in een veldhospitaal in Pasewalk. Vanaf 21 oktober 1918 wordt hij daar verpleegd en bijna een maand later wordt hij op 19 november 1918 ontslagen. Drie dagen later, op 21 november 1918, keert Hitler terug naar de kazerne van het Tweede Beierse Infanterieregiment in München.

Op 5 januari 1919 wordt de ‘Freien Arbeiterausschuß für einen guten Frieden’, het clubje van Drexler, omgevormd tot de ‘Deutsche Arbeiter Partei’, de DAP. Hitler is daar niet bij, weet daar ook niets van, hij heeft als soldaat heel andere dingen te doen. Vanaf 4 december 1918 bewaakt hij met 15 andere soldaten meer dan 1.000 Franse en Russische krijgsgevangenen in de plaats Traunstein. Dat is tot 25 januari 1919 zijn taak. Op 12 februari 1919 keert hij naar München terug en gaat hij vanaf 15 februari 1919 als contactpersoon de propaganda-afdeling meehelpen van de nieuwe Beierse Regering van president Kurt Eisner. Hij doet zijn werk waarschijnlijk goed, want…

In mei 1919 wordt Hitler door Hauptmann Karl Mayr, de leider van de „Aufklärungsabteilung“ van het Reichswehrgruppenkommando 4, aangesteld als geheim agent. Van 5 tot 12 juni en van 26 juni tot 5 juli 1919 volgt hij een propagandatraining aan de universiteit van München. Op 22 juli 1919 wordt hij samen met 25 anderen voor het eerst ingezet om soldaten met Bolsjewistische gedachten te herprogrammeren. Dat doet hij prima en wordt daarna de ‘rechter hand’ van Mayr. De geheim agenten van Mayr krijgen de taak om de vele nieuwe politieke partijen en groepen in München in de gaten te houden. Een van die partijtjes is de DAP. Hitler krijgt van Mayr de opdracht om op 12 september 1919 naar een bijeenkomst van de DAP te gaan die in de Sterneckerbräu vergadert.

Mayr vindt het waarschijnlijk een interessante partij want hij geeft Hitler op 4 oktober 1919 opdracht om undercover te gaan. In opdracht en betaald door het Reichswehrgruppenkommando 4 meldt geheim agent Hitler zich op 19 oktober 1919 officieel aan als lid bij de DAP en krijgt lidnummer 55. Een jaar later, op 24 februari 1920 verandert de DAP zijn naam in NSDAP, de ‘National Sozialistische Deutsche Arbeiter Partei’. Geheim agent Hitler blijft tot 31 maart 1920 officieel in dienst en ontvangt tot die tijd elke week 20 goudmark van de „Aufklärungsabteilung“ voor zijn spionagewerk. Mayr en de „Aufklärungsabteilung“ spelen achter de schermen nog verschillende jaren een belangrijke rol in de opbouw en groei van de NSDAP.