Het zou zo maar de titel van een nieuw stripverhaal kunnen zijn “Suske & Wiske en Het Heilige Hout”. Het verhaal van een 150 jaar oude Amsterdamse paardenkastanjeboom die wereldberoemd wordt als hij ziek wordt.
Bomendokters, Bomenknuffelaars en Kruidenvrouwtjes uit alle hoeken van Nederland en ook uit het buitenland gaan op ziekenbezoek. Ze proberen de bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom moed in te spreken, kloppen op zijn bast en trekken aan zijn takken om te kijken hoe ziek hij is. De bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom is ernstig ziek, hij heeft onder andere last van de Tonderzwam, beter maken wil niet en in 2007 moet een stevige stalen gordel de bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom fier overeind houden. Maar dan gebeurt het: in augustus van 2010 waait een stevige wind de boom toch ondersteboven, hij leeft niet meer, de boom is dood.
Vanaf 2007 tot het moment dat de bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom in stukken op de grond lag zorgde de boom voor heel veel emotie. De eenvoudige, oude, Amsterdamse paardenkastanjeboom werd zonder dat hij er erg in had of dat hij er zelf iets aan deed steeds meer een soort van heilige boom. Toen bekend werd dat hij ziek was waren er mensen die wat van zijn kastanjes opraapten en ze via E-Bay te koop aanboden. Zijn kastanjes werden bijna net zo heilig als de boom zelf, mensen betaalden veel geld voor een kastanje en in 2007 leverde 1 heilige kastanje via de internetveiling het bedrag van 10.000 dollar op! Veel mensen stroomden als mieren op zoete stroop op het hout van de omgevallen heilige boom af, iedereen wilde een stukje van het heilige hout voor zichzelf of om te verkopen. Takken, stukken schors, zelfs het zaagsel dat vrijkwam bij het in stukken zagen van de heilige boom werd eerbiedig in plastic zakjes meegenomen.
De heilige kastanjes werden met eerbied behandeld, in boomkwekerijen geknuffeld tot er weer kleine paardenkastanjeboompjes uit groeiden. Allemaal kindjes van de wereldberoemde heilige boom, Mini-heilige paardenkastanjeboompjes! Deze nieuwe heilige paardenkastanjeboompjes werden naar plaatsen over de hele wereld gezonden waar ze vol eerbied in de grond gezet werden, met een bordje erbij om te vertellen dat ze kinderen waren van de Grote Heilige Amsterdamse Paardenkastanjeboom. Hoe kwam het nu dat die gewone, bejaarde Amsterdamse paardenkastanjeboom veranderde in een wereldberoemde, heilige boom? Dat kwam doordat een 14-jarig Duits meisje op 13 mei 1944 in haar rood-wit geblokte poëziealbum schreef: ‘Onze kastanjeboom staat van onder tot boven in volle bloei, hij is vol met bladeren en veel mooier dan verleden jaar.’ Ze was nooit in de boom geklommen, had ook niet aan haar takken geschommeld, ze had nooit onder geschuild tegen de regen of in de schaduw ervan gestaan als de zon scheen.
Het meisje stierf in de Tweede Wereldoorlog, net als miljoenen andere meisjes, jongens, vaders, moeders, opa’s, oma’s, tantes, ooms, neven, nichten. Ook die mensen woonden in huizen, in dorpen, in steden en in landen waar bomen, planten, struiken en bloemen stonden waar ze zeker en vast naar hebben gekeken. Mensen die gelachen en gehuild hebben, die geleefd hebben en gestorven zijn en vaak op een verschrikkelijke manier. In oorlogen sterven mensen, veel mensen, alle mensen, of ze nu groot of klein zijn, of ze nu in de een of andere god geloven of niet, oorlog is een verschrikkelijk iets dat nooit mag gebeuren!
De mensen die overblijven hebben verdriet om de mensen die gestorven zijn, wat er overblijft is soms alleen maar een herinnering en zolang een herinnering leven blijft, blijven die mensen waar de herinnering aan vastgekleefd zit ook doorleven, leven ze voort in de herinnering. Een boom, een plant, een struik of een bloem is geen mens, daarom ook.. als je verdrietig bent omdat je een goede vriend, een vriendin, een mens mist die gestorven is, denk dan aan hen en breng je hoofd niet in de war door in plaats daarvan een bloem, een struik, een plant of een boom daarvoor in de plaats te zetten.
Een boom is van hout, met hout kun je heel veel nuttige en mooie dingen doen, maar om het nu te gaan vereren als..
Het Heilige Hout?