Categoriearchief: Columns

Op een zonnige zomerdag in juli 2014 besloot een jonge moeder met haar dochter een wandeling te maken in het park. Niets wees erop dat hun leven deze dag zo abrupt en wreed zou eindigen. Het park van het in Oost-Oekraïne gelegen plaats Gorlovka werd op 27 juli gebombardeerd met veel burgerdoden tot gevolg, ongewapende inwoners waaronder vrouwen en kinderen.

De 23-jarige Kristina Zhuk en haar 10 maanden jonge dochter Kira, evenals tientallen andere mensen werden vol geraakt door de raketinslagen. Elke oorlog is het resultaat van misleiding en bedrog en het zijn NOOIT de weldenkende burgers, maar altijd de moordlustige oorlogsheksen en politieke idioten die oorlogen aanjagen en mogelijk maken door de NA-denkende burgers te MIS-leiden.

Kristina en haar dochter werden acht jaar geleden gedood door een bombardement van de Oekraïense regering gericht tegen de bewoners in het oosten van Oekraïne, waardoor in die acht jaar ruim 13.000 mensen stierven. Toen reageerde de media daar niet op om maar vooral niets negatiefs over de Oekraïense regering te zeggen maar nu er mensen sterven door het toedoen van Russische bommen hoor je dat de hele dag door in het nieuws. Op die manier worden wij in het westen (alweer) misleidt door de eenzijdige berichtgeving die bedoeld is om onze steun te krijgen voor een eventuele oorlog tegen Rusland. Door politici en media wordt keihard gelogen en zaken verdraaid en verzwegen. Dàt is de misleiding en het bedrog, noem man en paard, vertel en maak bekend, ook al maak je je daarmee misschien niet bij iedereen geliefd.

Leven en vrijheid mag ons – niemand niet en nooit, waar ook ter wereld – ontnomen worden. Wij hebben de plicht om anderen en onszelf te vrijwaren en beschermen tegen onheil, leugens, misleiding, bedrog, ellende en dood.. zeker en vooral de kinderen! Zij mogen en moeten altijd op ons kunnen rekenen! Denk niet NA, maar denk ZELF

Goede Vrienden,

In de vele nieuwjaarsboodschappen die vorig jaar over ons werden uitgestort, herinner ik me niet dat er in één ervan melding gemaakt werd van wat ons werkelijk dit jaar is overkomen. We werden plots gevangen in een net van een vreemde solidariteit. Angstwekkende cijfers van coronadoden en besmettingen werden ons voorgehouden.

Met enorme cijfers werd de angst steeds meer opgedreven. Wie wees op meer nuchtere feiten werden weggehoond. Een meerderheid was solidair om een totale afzondering te aanvaarden, afstand te houden, mondmaskers in het openbaar te dragen, bejaarden in de grootste eenzaamheid op te sluiten, bedrijven over kop te laten gaan, de gewone regels van opvoeding voor jongeren af te schaffen, het gezag van ouders tegenover hun gezin te breken, de meest elementaire rechten en de godsdienstvrijheid af te schaffen.

Wie er op wees dat deze maatregelen geen wetenschappelijke verantwoording hebben en veel meer kwaad dan goed doen, werd afgeschreven. Een kwalijke solidariteit bleef overeind. Het is een solidariteit waarbij mensen elkaar de vrijheid en waardigheid van leven ontnemen om het sociale en economische leven, het gezinsleven en kerkelijk leven af te breken. En nu bereikt deze solidariteit een voorlopig dieptepunt: iedereen vaccineren is de oplossing. Ook hierbij worden alle regels van redelijkheid en ethiek overboord gegooid. Aan een goed vaccin moet vele jaren gewerkt worden.

In iedere donkere nacht is er ook altijd ergens een heldere ster. Er zijn steeds meer mensen die zich bewust worden van de leugens, manipulatie en wereldwijde staatsgreep. Het bewustzijn dat we zelf onze vrijheid en waardigheid terug in handen moeten nemen groeit, al is het traag. Het is deze gezonde solidariteit die volken zal doen opstaan. Het is verheugend te vernemen dat er in Damascus kerstvieringen plaatsvonden in afgeladen volle kerken en dat de openbare media deze ook fier weergeven.

Wat een verschil met onze krampachtige vrijmetselaars mentaliteit die even een flits van een eucharistieviering toont en dan één zinnetje uit de preek, liefst uit zijn verband gerukt en discutabel! In Syrië zijn de (Moslim en Christen) media fier op het erfgoed van hun land en laten het uitvoerig zien. Verder willen we ook iedereen van harte danken die ons steunen, waardoor wij ook dit jaar onze hulpverlening aan het Syrische én Libanese volk konden verder zetten.

Aan allen van harte en dankbaar een Zalig Nieuwjaar

P. Daniel

“Is dat Anne Frank?” Een paar kinderen staan na afloop van de les voorovergebogen over een oud boekwerkje uit 1945 dat deel uitmaakt van een wisselende collectie authentiek leskistmateriaal dat ik meeneem bij gastlezingen die ik jaarlijks op scholen door heel Nederland geef.

Op de laatste pagina staat de foto afgedrukt van een jonge vrouw met donker haar die zo te zien in een kist ligt, toegedekt met een laken en daarbovenop een paar tulpen. “Volgens mij is dat Anne Frank” reageert een van de andere kinderen in het groepje dat om het boekje heen gegroepeerd staat terwijl een ander mij vraagt om eens te komen kijken.

Voor het overgrote deel van de Nederlandse schooljeugd is verhaal van het Duits-Joodse meisje Anne Frank een begrip en maakt het onderdeel uit van het pril aangelegde referentiekader. Als vanzelf herkennen de over het algemeen elfjarigen in veel en alles Anne of menen dat zeker te weten. Wie op die foto staat weet ik eigenlijk niet maar Anne is het zeker niet en als ik het bijschrift lees leer ik dat het moet gaan om een ‘bekende ondergrondse heldin die op de vooravond van de bevrijding van Deventer door de Nazi-beulen is gefusilleerd’. Ik zeg de kinderen toe dat ik dat probeer uit te zoeken en daarover een stukje zal schrijven op de internetpagina zodat ze dat later nog eens kunnen nakijken.

Het internet is daarbij behulpzaam en binnen een paar minuten wordt duidelijk dat het om de 19-jarige Corrie Bosch uit Deventer gaat die op de vooravond van de bevrijding van die stad om het leven gekomen is. Het verhaal achter haar dood is dat van het Twentol-drama, een tragisch verlopen verzetsactie op 10 april 1945 die het leven kostte aan zeven jonge mensen van amper 20 jaar, voor het merendeel studenten van de Koloniale Landbouwschool. Met een van hen – de 22-jarige Joost van Baalen – vormde Corrie een stelletje en met hem was ze net veertien dagen voor haar dood getrouwd.

Samen met Joost en drie anderen (Jacob Jan Bennebroek Evertsz, Henri Edwin Rudolf Oscar Engels en Marinus Woertman) werd ze na een mislukte verzetsactie opgepakt en in een speeltuintje gefusilleerd, twee anderen (Jan van Gennep Luhrs en Derk Jan Bruggeman) waren in een voorafgaand vuurgevecht om het leven gekomen. Over het Twentol-drama is digitaal van allerlei informatie voorhanden en ook in geschreven vorm vond ik nog wat aantekeningen en artikelen in mijn eigen archief. Daarin speurend werd mijn aandacht getrokken door de kanttekeningen die gemaakt werden door Geert van Zanten, een toentertijd al op leeftijd zijnde Deventenaar.

Volgens Van Zanten was er sprake van “sage- en legendevorming” waar hij zich altijd nijdig om gemaakt had. Hoe triest en treurig ook, de levens van deze jonge mensen zijn verloren gegaan en elk verloren gegaan leven is te betreuren, maar speurend in de beschikbare gegevens over de juiste toedracht van het gebeurde heeft het er alle schijn van dat hun levens onnodig zijn verspild en kwam ik net als Van Zanten tot de constatering dat er – naar ik verwacht en aanneem onbedoeld – het een en ander mankeerde aan de volledigheid van weergave. Wat vooral opviel was het ontbrekende verhaal van de Achtste Man die bij de actie betrokken was en als enige had overleefd: Geert Verhoeven.

Wie zich de moeite en tijd neemt om zich in het verhaal te verdiepen, zich daarvan een beeld te vormen zou daarna ter aanvulling de navolgende informatie eens moeten bijplaatsen.

Het knokploegje bestond uit onervaren, niet militair-strategisch geschoolde landbouwstudenten, in de leeftijd van begin twintig, nauwelijks bewapende amateurs, die op de valreep van WOII een niet realistische en in strijd met het oorlogsrecht zijnde opdracht kregen. Met de geallieerden voor de stadsgrenzen en midden in een door de Duitse bezetter uitgeroepen Kriegszone (dus GEEN bezettingszone) – dus in een tot oorlogsgebied verklaarde zone waar conform de Conventie van Geneve het standrecht was ingevoerd – werden door burgers oorlogshandelingen uitgevoerd die onverbiddelijk finale repressailles tot gevolg moesten hebben.

Nog afgezien van het feit of de gekozen lokatie – notabene een smeeroliefabriek – wel zo juist was lag deze in het door de Duitsers gecontroleerde gebied waarin de door hen ondermijnde bruggen over de IJssel lagen. De Duitsers liepen in het industriegebied waarvan het Twentol complex deel uitmaakte, patrouilles. Tijdens een van deze patrouilles overliep een Duitse militair een van de acht daar verschanste leden in de fabriek: Gerard Verhoeven. Er brak een worsteling uit waarbij het Verhoeven lukte om de Duitse militair te overmeesteren en hem in zijn been te schieten.

Zonder overleg en medeweten van de andere leden heeft Verhoeven de gewonde soldaat laten vertrekken waarop niet veel later een Duitse patrouille het complex binnenviel en er een vuurgevecht ontstond waarbij twee leden van de groep om het leven kwamen, de fabriek in brand geschoten werd en de overige vijf leden gearresteerd, weggevoerd en niet veel later standrechtelijk gefusilleerd werden. Verhoeven zelf ontvluchtte bij het uitbreken van het vuurgevecht de fabriek, en is tot ver in de ’70-er jaren van de vorige eeuw in het buitenland ondergedoken geweest.

In het begin van de jaren ’80 hebben de samenstellers van het jubileumboek Deventer 40-45 met Verhoeven gesproken en verklaarde hij over zijn vlucht dat anderen hem aangeraden hadden ‘gewoon weg te gaan en naar het buitenland te verdwijnen’. De ongelukkige rol en het amateurisme van deze man in het bijzonder en dat van de knokploeg in zijn algemeenheid zijn zeker van grote invloed geweest bij het drama wat zich nauwelijks een uur voor de bevrijding van de stad Deventer heeft afgespeeld. Corrie Bosch haar leven, dat van haar man en de andere omgekomen jong volwassenen is onnodig geofferd, heeft geen enkele invloed gehad op de bevrijding van de stad of het land. Heldin voor Een dag was het loon van Corrie Bosch met een foto zonder naamsvermelding op de laatste pagina van een herdenkingsuitgave uit 1945.

Nee, het was Anne Frank niet en ze raakte in vergetelheid, enkel het Algemeen Dagblad van zaterdag 4 mei 2002 bracht haar nog even weer tot leven op pagina R2 waar ze haar afbeeldden als een ‘Vaderlands Sneeuwwitje’.

.. ze was amper zes weken jong toen ze op een maandag haar leven los moest laten. Als derde telg van onze clan zag zij het levenslicht in de bar- & koude winter van ’44. Geboren uit een hongerende jonge moeder, die samen hongerend met miljoenen Westerlingen – in Utrecht haar geboortestad – aan haar het leven schonk…

M’n Zusje…,

.. ze stierf door ziekte en gebrek, verrekte eenvoudigweg, net als die honderdduizenden, die niet op sterkte waren en weerloos bleven door suikerbiet & tulpenbol. Ze is slechts 1 van velen, van 125.000, door honger en gebrek veroorzaakte en daardoor doodzieke, Nederlanders die in de winter van ’44 crepeerden. Seyss-Inquart, de plaatsvervangend Lage Land Führer toentertijd, verklaarde op het Neurenberger-proces “dat Nederlanders eind 1944 en in 1945 in [Duitse] concentratiekampen en gevangenissen meer voedsel kregen dan de Nederlanders in het westen van het land.”.. beduidend meer dan..

M’n Zusje…,

.. zij is een van de niet gekende doden van juist DIE genoemde Hongerwinter, in aantal sterk onderkend en onderschat zoals door de goed geïnformeerde Franse aanklager Mr. Pierre Mournier in februari 1946 opgevoerd werd tijdens het Neurenberger-proces. Volgens Oresto Pinto, Luitenant-kolonel van de Nederlandse (contra)spionagedienst, een verre van compleet aantal van het totaal door honger en gebrek verloren aantal Nederlanders dat daarom sterk naar boven toe moet worden opgeschaald, een dodenleger waartoe ook zij behoort…

M’n Zusje…,

.. zij stierf het eerst & erf-belast en verruilde ook het familiegros, door DNA-beschadigd, vroegtijdig het tijdelijke voor het eeuwige. Miljoenen Nederlanders over-erfden (en over-leden-later) eveneens door oorlogshonger en gebrek nagelaten nevenschade, aandoeningen waarvan kanker, diabetes en hartfalen als belangrijkste doders te noemen zijn. Wetenschap en kennis zijn vervaagd en ingeruild en niet vastgehouden door schrijvers die enkel vastleggen wat officieel en politiek correct geschied-en-is. De herinnering aan de Holocaust verdrong die van de Hongerwinter, dat was de conclusie van David Barnouw, onderzoeker en voorlichter bij het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie. Het meisje met het Rode Haar maakte plaats voor het Meisje van het Achterhuis, onbekend bleef het kleine meisje uit de Klaverstraat …

M’n Zusje..

.. is een meisje zonder steen of monument en naamloos rust zij onder een paardenkastanjeboom, gedrieën gestapeld met twee andere lotgenootjes rusten haar resten in vak 13-F-3. Voor haar geen krans, geen nagedachtenis zoals voor velen, die naamloos stierven, waarvan hun naam nooit opgelezen wordt, ongekend blijven en onbenoemd WEL hebben bestaan. De honderdduizenden Nederlanders die in meerdere Hongerwinters stilgehouden stierven, de duizenden Nederlanders die in Jappenkampen smartelijk en ver van haard & huis verkommerden, de duizenden Nederlanders, waarvan in kampen het levenslicht gedoofd werd omdat zij zich mensmoedig politiek, actief en fysiek verzetten. Zij had geen schijn van kans, was weerloos en moest het leven wel verliezen…

M’n Zusje…,

.. als dan op dag van de herdenking op 4 mei 8 uur ’s avonds even kort in heel het land de stilte neerdaalt, dan zit ik onderuit achter m’n huis in m’n kas en hef het glas op haar en neurie zacht een liedje. Voor haar, en ook voor al die bovenhier genoemden want al die anderen, die worden al & wel herdacht. Vijfenzeventig zou ze nu bij leven zijn geweest, een vrouw op leeftijd, misschien wel moeder, oma, in elk geval wel lief en in gedachte aardig, dat kan niet anders, want ze was … m’n Zusje.

Even voor tien uur die ochtend heeft het meegesjouwde wapenarsenaal, compleet met helmen, hun weg gevonden onder de Elfjes van groep acht. Het zijn alleen de jongens die enthousiast het authentieke tuig op- en omgehangen gekregen hebben en klaar zijn voor de strijd die komen gaat. Nee, ze mogen niet op elkaar richten, dat nou weer net niet, ook geen stekende bewegingen maken richting leerkracht of mij.. ze grijnzen terug als ze dat horen. De meisjes grijnzen niet, aan hun grimas is te zien dat ze het er niet mee eens zijn, ze vinden het niet eerlijk dat zij niet mee mogen in de vuurlinie.

“Discriminatie” roept er eentje dapper vanuit de achtergrond. Nee, zij komen straks aan de beurt als ik het kleine maar verfijnde oorlogstuig uit de blikken trommel omhoog vis, dan piepen ze anders, in elk geval de jeugdige vrijwilligster, ondanks dat ik haar drie keer gewaarschuwd heb dat ze wel eens het loodje zou kunnen leggen. Nee, ze gelooft er niets van, oorlogen zijn leuk, daar gaat altijd een ander in dood en zelf blijf je in leven. Niet alleen dat dappere Elfje schrikt wat ik voor dodelijks omhoog tover, de hele klas slaat een verbaasde zucht en deinst lichtjes achteruit. Ze hebben al ruim een uur onafgebroken, vol interesse en verbazing geluisterd naar het verhaal waarin ik ze meegenomen heb.

De knullen zien zich al marcheren, zien zich als de dappere vrijwilligers, zo dapper en naïef als toentertijd. De Engelse, Duitse, Franse…., alle knullen die toen als kanonnenvoer door de straten liepen, als was het een megawandeloptocht. Met bloemen in de geweerlopen en pakjes leeftocht voor onderweg in de handen gedrukt, links-rechts, links-rechts in cadans schommelen de rijen jonge mannen vooruit, nagewuifd door moeders, vrouw, vriendin, de treinen in en bij het front eruit, voorwaarts mars het slachtveld op. De knuppels van groep acht, ze zien het zo gebeuren, want getraind door de fantastisch vormgegeven computergames van NU is het een fluitje van een cent zich er op zijn minst een goede grafische voorstelling te maken. In de dag-van-vandaag zijn waan en werkelijkheid zo met elkaar verweven dat nep of namaak geen duidelijk herkenbare vorm meer heeft.

Ze bemannen de loopgraven terwijl de vrouwen thuis de munitiefabrieken bevolken en braafjes de doodskisten vullen. De mannen duiken in elkaar als links er rechts de door vrouwenhanden gemaakte granaten exploderen en alles omploegen wat in hun bereik ligt, dag vogels, dag vissen, dag dieren, dag bloemen, dag mannen…. Een stinkende en dode mix van al wat ooit leefde trilt na, meer dan 5.000 mensenlevens worden per uur tot pulp vermalen. Call-of-Duty 0.0 – de oeruitvoering – de software van nu tovert een score van “Fivethousand-points-a-single-hit, recharche, game over, start again”. Als in december 1914, enkele maanden na aanvang van de eerste Grote Mensenslachting, de soldaten beginnen te morren gebeurt er iets wonderlijks aan het Westelijk Front, iets wat het grote lijden bijna tot staan had gebracht. Op de vooravond van Kerst zwijgen de wapens, niet de helmen maar kerstbomen worden over de rand van de loopgraven geschoven. Eerst aan de Duitse zijde, later ook aan de kant van de tegenstand, gevolgd door brandende kacheltjes en kaarsen.

Walter Kirchoff, behalve officier en adjudant van kroonprins Wilhelm, was geen onverdienstelijk operazanger en liet uit volle borst het Stille Nacht over de linies klinken. Enkele moedigen sloegen hun handen op elkaar en staken hun hoofd boven de loopgraaf uit, en dat zonder neergemaaid te worden. Als snel bombardeerden de mannen aan beide kanten van het front elkaar met liederen en gezangen en daar waar mogelijk zong men mee in koor & eigen taal Adeste Fideles – O kommt all ihr Glaub’gen – Ô peuple fidèle – Oh Come, All Ye Faithful…

Een Beiers soldaat verlaat zijn post en gewapend met een lantaarn loopt hij naar de andere kant en het duurt niet lang voordat duizenden mannen elkaar handenschuddend tegemoet treden & omarmen. Enkelen herkennen elkaar zelfs uit de tijd van voor de Grote Mensenslachting. Geschenken worden uitgewisseld, kranten, wollen sokken, tabak en sigaretten, chocola, conserven, zeep, jam en marmelade, kerstpudding. Terwijl aan het ene deel van het uitgestrekte front de gewonden weggehaald worden, worden elders de doden begraven en vind op weer een andere plek een heuse voetbalwedstrijd plaats. Duitsland wint op dat front, de tegenstanders worden met 3 : 2 ingemaakt, foto’s worden genomen, adressen uitgewisseld.

De Franse soldaat Cervais Morillon zet twee dagen later op schrift wat hij voor zijn ogen zag afspelen “Lieve ouders, er gebeuren hier in de oorlog dingen die jullie niet zouden geloven. Ik zou ze ook niet hebben geloofd als ik ze niet zelf had gezien. Eergisteren hebben Duitsers en Fransen elkaar hier voor onze loopgraven de hand geschud, het is ongelooflijk zeg ik jullie..”

Voor het internationale oorlogstuig achter de schermen was dit een vervelend geluid en slecht bericht. Op hoog bevel werd hard opgetreden, en met executies en troepen verplaatsingen werden de weigeraars met de eigen wapens in de rug gedwongen hun dodelijke handwerk op te nemen, doden of gedood worden, friendly fire and casualties, het is van alle oorlogen, altijd het gevolg van leugen, list en bedrog! Maar toen, in 1914, nu 105 jaar terug, brandden er voor even duizenden kaarsen, was de dood stil, maakten de soldaten van toen .. Kerstvrede.

“Hee, dat is die meneer van de geschiedenis” zegt het bebrilde meiske en kijkt ietwat verbaasd op als ik de schuifdeur van het klaslokaal open. Meerdere kinderen kijken m’n kant op en uit diverse kinderkeeltjes klinkt herkenning en begroeting. Terwijl Eric, de leerkracht, me met een glimlach verwelkomt en op me toeloopt lepelt het meiske spontaan en ter plekke herinneringen omhoog van het vorige schooljaar. Toen zat ze in groep 7 en nu het laatste jaar van het basisonderwijs. “dat was leuk… toen marcheerden veel kinderen achter elkaar de klas uit, die dompies, die hadden niet goed zelf gedacht!”

Eric en ik slaan met verbaasd en tegelijk tevreden blik dit tafereeltje gade “zo, daar is toch aardig wat blijven hangen van die ochtend” zijn de woorden die Eric uitspreekt. Ja, hij spreekt uit wat ik denk en ik word er een beetje blij van moet ik zeggen. ‘k Heb ‘maar’ een ochtend in een heel schooljaar om mijn verhaal te kunnen doen, de kinderen van groep 8 en zoals vorig jaar op deze school ook 7/8, iets bij te brengen over de eigen verantwoordelijkheid. Niet alles te geloven wat er voor-gezegd wordt, doen wat voor-gedaan en voor-gedacht wordt, niet na-praten, na-doen of na-denken. Deze jonge meid heeft het goed meegekregen, dat is wel duidelijk, dat blijkt.

“Dus je komt dit jaar ook weer langs? Fijn.. maken we binnenkort weer een afspraak” zegt Eric terwijl ik hem de paginagrote folder in handen geef waarop ook mijn 06 nummer geschreven staat. “Ga je ook nog langs Niels? Die zit even verder op” gaat hij verder. Het is een grote school en ze doen het goed want opvallend in een krimpregio hebben ze twee groepen 8. Ik hou het kort, wip nog even snel bij Niels binnen en vervolg dan weer mijn weg. Ik ben op tournee langs een aantal scholen, ‘k zoek wel de scholen uit waarbij ikzelf een goed gevoel heb, het is geen moeten. Los daarvan wil ik ook geen 100 scholen per jaar meer langsgaan, dat heb aangepast na een heftige operatie vorig jaar, alleen de leukste blijven over heb ik mezelf beloofd.

Deze school, een samenvoeging van enkele locaties in een nieuw mooi jasje, hoort bij mijn top-10, daar ga ik graag naar toe en stop mijn ziel en zaligheid in de gastochtend die ik voor de kinderen verzorg. Ook de school die ik even daarvoor op mijn tournee bezocht had valt in deze categorie en met juf Inge, de leerkracht van 7/8, spreek ik af dat ik in maart bij haar voor de klas sta. “Leuk, je stond al op mijn to-do-list” zei ze terwijl ze me een bakje koffie inschonk. “Ik vind het echt leuk zoals je dat doet en de kinderen genieten er ook van”. Dat zijn motiverende en goede berichten en dat is ook waarvoor ik het doe, want ja, laten we eerlijk zijn, hoewel ik in zeker 98% van alle gevallen warm verwelkomd wordt is niet overal de ontvangst zo prettig.

Gelukkig zeldzaam maar uiteraard loop ik wel eens tegen die ene leerkracht op die van mening is dat ik niets kan toevoegen aan kennis en wetenschap, wat heb ik nu voor nieuws te vertellen? Of die ene schoolleider die mij finaal en haast op het onfatsoenlijke af bejegend en buitensluit omdat volgens haar alles al bekend is over de Tweede Wereldoorlog, No pasarán, you shall not pass! Maar ja, dat zijn ook echt de uitzonderingen die de regel bevestigen en daar laat ik met graagte mijn gezicht niet zien, dan zeg ik nee op mijn tournee. In de afgelopen jaren heb ik bij benadering op zo’n 600 scholen in heel het land Vredesonderwijs verzorgd, voor ca. 15.000 kinderen en honderden leerkrachten gestaan. Niet alleen het verhaal gehouden van dat mannetje met dat snorretje en zijn opgeheven arm maar vooral ook over achtergronden en dat op een cabareteske manier die de kinderen goed lijken op te pikken.

Beginnen doe ik in de regel elk jaar na de Vredesweek en zet ik door tot het eind van het schooljaar. Met ingang van dit schooljaar dus een stuk minder in aantal en echt alleen de ‘leuke’ scholen, maximaal 30 heb ik me voorgenomen en 1 per week, maar ja, hoe hard blijft dat… Dit jaar is het 75 jaar geleden dat de Hongerwinter van 1944-45 huisgehouden heeft, met name in het westen van Nederland, in de Hollandse kustprovincies en de provincie Utrecht. Mijn moeder was Utrechtse, mijn oudste broer en zusjes hebben die hongerperiode aan den lijve ondervonden, een van mijn zusjes heeft het niet overleefd. Ik schrijf binnenkort wat scholen in die stad en provincie aan en als men interesse heeft verzorg ik met liefde voor Utrechtse kinderen op Utrechtse scholen een hele ochtend met Hongerwinter als thema, met suikerbieten, tulpenbollen en schuifkaas als onderwerp. Ook al heb ik dan misschien de 30 scholen op mijn lijstje dan al vol, dan toch ga ik speciaal voor hen en mijn zusje die kant op en zeg ik Ja op mijn Tournee.

Ruim twee maanden nádat de troepen van de Iraakse dictator Saddam Hoessein de grens van het schatrijke oliestaatje Koeweit waren overgestoken zit een snotterend meisje achter een microfoon, Nayirah. Alleen haar voornaam wordt gegeven, haar achternaam wordt uit angst voor represailles tegen de achtergebleven familie niet bekend gemaakt. Het relaas van Nayirah liegt er dan ook niet om.

Op deze 10^e oktober 1990 verteld deze 15-jarige met betraande ogen haar gruwelverhaal aan de aanwezigen van de House Human Rights Caucus in Capital Hill in Washington. “Ik was vrijwilligster in het ‘al-Addan’ ziekenhuis” zegt ze “en toen ik daar was zag ik gewapende Iraakse soldaten het ziekenhuis binnenstormen en de couveuseafdeling binnengaan. Ze haalden de baby’s uit de couveuses, namen deze mee en lieten de baby’s achter op de koude vloer om daar te sterven.” Haar jeugd werd haar ontstolen: “We are no children anymore” … In totaal zouden de Iraakse soldaten 312 baby’s uit de couveuses gegooid en voor dood achter gelaten hebben.

Haar verhaal sloeg in als een bom en bracht een veel grotere beroering teweeg dan de Iraakse gifgasaanval van 16 maart 1988 op het Koerdische grensdorp Halabja. De couveuse moord was opnieuw een bewijs van de moorddadigheid van de met Hitler geassocieerde Iraakse leider Saddam Hoessein. De Koeweitse verzetsbeweging Citizens for a Free Kuwait – CFK – zorgde ervoor dat haar op schrift gestelde verklaring in een door hen goed verzorgde persmap beschikbaar was voor de aanwezige media. Niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook wereldwijd wordt het verhaal breeduit gemeten in kranten en door TV- en radioshows. President Bush haalde haar verhaal aan als bewijs van barbaarsheid van het Iraakse regime en Amnestie International publiceerde een lijvig rapport waarin het wereldwijd aandacht voor de moord op de couveusebaby’s. Zeven Senatoren haalden het couveuse-incident aan in hun speeches om hun mede Senatoren over te halen om te stemmen voor een oorlogsresolutie. Zes Congresleden lieten zich hierdoor overhalen en stemde het Amerikaanse Congres – met een stemverschil van 5 stemmen!! – tégen Vrede en vóór het voeren van Oorlog tegen Irak.

“I volunteered at the al-Addan hospital,“ Nayirah said. “While I was there, I saw the Iraqi soldiers come into the hospital with guns, and go into the room where . . . babies were in incubators. They took the babies out of the incubators, took the incubators, and left the babies on the cold floor to die.”

Het CFK – Citizens for a Free Kuwait liet niet na de wereld te informeren en publiceerde een 154 pagina’s tellend boekwerk met de titel The Rape of Kuwait. Hierin werden de door Iraakse soldaten gepleegde oorlogsmisdaden uitvoerig belicht. Het boek werd op ruime schaal beschikbaar gesteld.

Het verhaal van Nayirah krijgt wereldwijde aandacht en houdt ze op 27 november 1990 een – door Hill & Knowltongeorganiseerde en geregisseerde – presentatie voor de Veiligheidsraad. Twee dagen later, op 29 november 1990 nemen de Verenigde Naties resolutie 678 aan waarin – onder dreiging van militair ingrijpen – Irak opgedragen wordt zich vóór 15 januari 1991 uit Koeweit terug te trekken. Irak weigert hieraan te voldoen en op 16 januari 1991 komt een tot de tanden bewapend geallieerd leger onder opperbevel van Generaal Norman Schwartzkopf in actie, operatie Desertstorm is begonnen. Vier maanden ná de gruwelijke uiteenzetting van Nayirah voor de House Human Rights Caucus stort een leger van 700.000 soldaten, 3.500 tanks, 1.700 vliegtuigen en zo’n 150 oorlogsschepen – waaronder enkele vliegdekschepen – dood en verderf uit over de Iraakse tegenstanders.

Een mensenmoord op grote schaal breekt los met als triest hoogtepunt de Amerikaanse luchtaanval van 26 en 27 februari 1991 op het terugtrekkende Iraakse leger, een bloedbad dat later in de geschiedenis bijgeschreven zal worden als de actie van de Snelweg des Doods. In een urenlange aanval werden duizenden voertuigen in brand geschoten en vernietigd waarbij de inzittenden letterlijk verkoolden.

Op 28 februari 1991 stoppen de gevechten, Koeweit was bevrijdt….

Wat (niet alléén) het Amerikaanse volk niet besefte, was dat ze voorgelogen, bedrogen en gemanipuleerd was. Zo was de verklaring van Nayirah zonder achternaam één grote leugen, een door het New Yorkse reclamebureau Hill & Knowlton geregisseerde mediacampagne bedoeld om de Amerikaanse burgers te misleiden en over te halen in te stemmen met het voeren van een oorlog tegen Irak.

Al op 11 augustus 1991 – negen dagen ná de Iraakse inval – was het met de regering Bush collaborerende regime in Koeweit in actie gekomen en het toonaangevende New Yorkse mediabedrijf Hill & Knowlton in de arm genomen. Zij kregen de opdracht een campagne te starten om de Amerikaanse publieke opinie gunstig te bewerken met als doel een miljarden dollars kostende Amerikaanse militaire operatie tégen Irak. Onder dekmantel van een de verzetsgroep Citizens for a Free Kuwait werd de grote rol van koninklijke Koeweitse familie verdonkeremaand. Gedurende de komende zes maanden zou Koeweit – met toestemming van de regering Bush – $11.9 miljoen doorsluizen naar deze mantelorganisatie. Om de schijn naar buiten toe op te houden droegen 78 personen voor de vorm financieel bij, in totaal het schamele bedrag van $17,861.

Een stroom van video’s, tv-verslagen en andere massamediamanipulatieve berichtgeving toverde Hill & Knowlton uit de creatieve pr-koker. Haar grootste klapper was wel het optreden van de 15-jarige Nayirah voor de House Human Rights Caucus met haar – van begin tot eind door Hill & Knowlton – uit de duim gezogen gruwelverhaal over de couveusebaby’s.

De reden dat haar achternaam niet bekend gemaakt werd, was niet “uit angst voor represailles tegen de achtergebleven familie” maar om haar ware identiteit te maskeren. Was haar achternaam wél gegeven dan had men haar volledige identiteit op de hoogte kunnen zijn. Nayirah heet voluit Nayirah bint Saud al-Sabah, de op 29 juli 1975 geboren dochter van Sjeik Saud ibn Nasir al-Sabah, de Koeweitse ambassadeur in Amerika en lid van de Koeweitse regerende koninklijke familie. Feit was dat Sjeik Saud ibn Nasir al-Sabah – diep ontroerd – met krokodillentranen naar het valse verslag van zijn dochter luisterde.

Nauwkeuriger naspeuringen zou opgeleverd hebben dat de ambassadeur én zijn familie al vóór de Iraakse inval Koeweit had verlaten, dat van de 15-jarige Nayirah niet als vrijwilligster in het al-Addan ziekenhuis werkzaam geweest kán zijn en dat de vice-precident van Hill & Knowlton – Lauri Fitz-Pegado – zich hoogstpersoonlijk met haar valse getuigenis bemoeit heeft.

Wat meer kritischer journalisten zouden direct grote kanttekeningen hebben geplaatst bij de onterechte gelijkschakeling van de House Human Rights Caucus met een officieel Comité van Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Een valse voorstelling van zaken! In werkelijkheid was het niet meer of minder dan een association of politicians voorgezeten door Tomas Peter Lantos, Democratisch afgevaardigde van California en John Edward Porter, republikeins afgevaardigde uit Illinois. Lantos bleek ook langs andere wegen indirecte verbindingen te hebben met Hill & Knowlton én op de hoogte te zijn van de volledige identiteit van Nayirah zonder achternaam. John Edward Porter, Republikeins afgevaardigde uit Illinois tevens lid van de een van de belangrijkste politiek economische NGO’s: CFR, de Council of Foreign Relation.

De Amerikaanse auteur John MacArthur zei over de‘House Human Rights Caucus’:

“The Human Rights Caucus is not a committee of congress, and therefore it is unencumbered by the legal accouterments that would make a witness hesitate before he or she lied. … Lying under oath in front of a congressional committee is a crime; lying from under the cover of anonymity to a caucus is merely public relations.”

Dezelfde auteur liet weten dat “van alle beschuldigingen tegen de [Iraakse] dictator geen enkele de Amerikaanse publieke opinie ZO beïnvloed had dan die van de Iraakse soldaten die 312 baby’s uit hun couveuses hadden gehaald en voor dood op koude ziekenhuisvloer in Koeweit Stad hadden achtergelaten.” – “Of all the accusations made against the dictator, none had more impact on American public opinion than the one about Iraqi soldiers removing 312 babies from their incubators and leaving them to die on the cold hospital floors of Kuwait City.”

Sommige criticasters merkten op dat de stijl, het karakter en de wijze van presenteren verrassend veel overeenkomsten had met de wijze waarop Engeland tijdens de Eerste Wereldoorlog Duitsland te lijf ging met gruwelpropaganda waarin de Duitse Hunnen beschuldigd werden van het vermoorden van [Belgische] baby’s. Nét als 90 jaar eerder was het ook nú een propagandaleugen en heeft men geen splinter bewijs voor deze Iraakse misdaad kunnen vinden.

Ook Prof. Francis Boyle, voormalig bestuurslid van Amnestie International – sectie Amerika – liet weten vanaf het begin zeer sceptisch te zijn. Hij vond de berichtgeving té sensationeel én vermoedde dat de beschuldigingen geuit werden in een poging om Amerika is een oorlog te betrekken. “It certainly sounded very sensationalist to me.” “…. it is simply going to be used in the United States to monger for war, and could turn the tide in favor of war.”

Hij pleitte voor een onafhankelijk onderzoek en op zijn minst voor een kritische nota die het Amnesty couveuserapport moest begeleiden, iets wat van hogerhand geweigerd werd. Voor Prof. Francis Boyle was toen duidelijk dat Amnesty International door Engelse en mogelijk Amerikaanse geheime diensten geïnfiltreerd was.

“My conclusion was that a high-level official of Amnesty International at that time, whom I will not name, was a British intelligence agent. Moreover, my fellow board member, who also investigated this independently of me, reached the exact same conclusion. So certainly when I am dealing with people who want to work with Amnesty in London, I just tell them, “Look, just understand, they’re penetrated by intelligence agents, U.K., maybe U.S., I don’t know, but you certainly can’t trust them.”

Prof. Francis Boyle liet in een interview zomer 2002 weten dat verschillende Senatoren die voorstander waren geweest voor het ondernemen van militaire actie, beïnvloed zeiden te zijn door het uitgebrachte rapport van Amnesty International. “Of the six votes in the United States Senate that passed the resolution to go to war, several of those senators said that they were influenced by the Amnesty report.”

Amerika trok ten strijde op basis van een verzinsel waarvan dat na afloop van de oorlog geen enkele getuige of bewijs gevonden kon worden!

“Since then, reputable human rights organizations and journalists have concluded that the baby incubator story was an outright fabrication. Every study commissioned by the Kuwaiti government could not produce a shred of evidence that the ambassador’s daughter had been back in occupied Kuwait to do volunteer work in a hospital. It was a total fabrication.”

Een zorgvuldig geschreven toneelstuk dat honderdduizenden mensen het leven zou gaan kosten en waarom? Om het beheer en de macht over het zwarte goud en om de sinds 1986 in Koeweit heersende al-Sabah familie in het zadel te houden. Een dictatoriaal bewind dat elke oppositie bloedig de mond snoert, journalisten intimideert en censureert en onder erbarmelijke omstandigheden werknemers als moderne slaven al het werk laten doen “terwijl de fortuinlijke en in rijkdom badende heersende klasse als verwende party-boys de beest uithangen in van Cairo tot Washington.” – “The wealthy young men of Kuwait’s ruling class were known as spoiled party boys in university cities and national capitals from Cairo to Washington.”

Dat …. was de aanhef van een kort epistel dat volgens Facebook normering op 27 september 2019 de aanleiding was om mij – Bert van Vondel, gastdocent Vredesonderwijs van de Stichting Vredesonderwijs Nederland – als gebruiker op dit social network te weren. Kinderen horen niet en nooit ingezet te worden in oorlogvoering, dat is mijn vaste overtuiging en zeker niet in de propagandavoering, dat was in korte weergave ook de strekking van het gewraakte verhaal.

Of het nu om militaire, politieke of economische motieven gaat, kinderen horen hierin geen rol te spelen, kinderen horen niet in de frontlinie maar dienen beschermd en horen niet voor het voetlicht. De gedachtenpolitie was er snel bij, binnen 5 minuten nadat ik het als een aanvullende reactie geplaatst had onder een eerder geplaatst bericht met de titel ‘Enfanterie voorop’.

Ik werd hiervoor drie dagen geblokt als gebruiker. Het epistel had ik echter tegelijkertijd OOK als nieuw & apart bericht op de tijdlijn geplaatst. In hun overijver hadden de censoren van Facebook dit aparte bericht over het hoofd gezien, een bericht dat door enkele gebruikers al gedeeld was. Enkele uren later werd ook deze bijdrage van het sociale netwerk Facebook gewist. Al met al een vreemde gang van zaken en ik vroeg mij in alle ernst af wat zo brandbaar was aan de inhoud. Navolgend kunt u kennis van deze inhoud nemen die – amper aangepast – overgenomen is, dus leest u even mee als u interesse heeft.

Mijn stelling was en is dat – onverschillig welke – wereld-problemen dan ook, deze niet opgelost kunnen worden, zelfs met alle wil van de wereld niet, door een kind vooraan in de propagandavoering op te nemen. Dat het geen zoden aan de dijk zet om uit de schoolbanken weg te lopen of met een bord omhoog te staan in de winkelstraat. Ik voegde daar aan toe dat ook ik toentertijd, als 14-jarig kind, om de milieuvervuilingsproblematiek aan de kaak te stellen, vooraan heb meegelopen, aangesproken en gevoed werd door dezelfde gedachte, gelanceerd door dezelfde en gelijksoortige denktanks. Het was MIJN toekomst. Ik blokkeerde spoorwegovergangen en kruispunten, samen met medescholieren, haalde de kranten, kwam in het nieuws, maar … nothing new, the game is the same.

Mijn stelling is dat kinderen in de frontlinie direct een vuurrood alarmsignaal moeten laten afgaan, zeker en vooral als ze prominent, globaal en meningsvormend in de publiciteit gezet worden, dat dit misdadig is! Emotie, opgeroepen door een kind, is vele malen dodelijker dan een met wapens behangen, kogels rond-spuitend kind/Enfant.

DAT was de inhoud van het gewraakte epistel dat van Facebook verwijderd werd! 

Alle oorlogen zijn het resultaat van misleiding en bedrog, een boodschap welke ik al meer dan 15 jaar met heel veel liefde op scholen door heel Nederland deel.

Kennis is macht, emotion is killing…

In elke oorlog zijn het de kinderen die vooruit gezonden worden en in de vuurlinie voorop lopen. Elk geschikt en bruikbaar wapen wordt ingezet en is daarbij een geoorloofd wapen, een wetmatigheid in elke oorlog.

Elke oorlog is ook het resultaat van misleiding en bedrog en speelt het emotionele aspect de hoofdrol in elke actie, voorafgaand aan moord en doodslag. Kinderen spelen daarbij een belangrijke en succesvolle rol en zijn niet weg te denken in de propaganda, het is tenslotte een Emotional Battle. Smeerlappen misbruiken goede menselijke eigenschappen voor hun eigen duistere en moorddadige zaken, de kinderlijke onschuld wordt geslachtofferd.

Zo werden in de eerste Golfoorlog duizenden Iraanse kinderen fysiek ingezet als levende mijnruimers op het slacht-veld die het pad vrijmaakten, in volle overtuiging en kinderlijke onschuld spetterden zij in stukken geslagen de profeet tegemoet. Khamenei, Mao, Stalin, Hitler, Obama om maar een paar te noemen … al dan niet erkende dictators, ze maakten naast gebruik van de smerigste vernietigingswapens ook gebruik van de kinderlijke onschuld.

Niet en nooit goed te praten, never politiek correct, noch door links of rechts. Of ze nu Nayirah, Vany, Svetlana, Gudrun, Anuna of Greta heten, kinderlijk naïef danwel idealistisch zijn, autistisch zijn of aan het syndroom van asperger lijden, deze kinderen horen niet in de frontlinie maar dienen beschermd en horen niet voor het voetlicht.

Zij die dit mogelijk maken, goedpraten en toestaan moeten aangepakt, zij zijn goed fout, zij faciliteren de smeerlappen, zij plaatsen de Enfanterie voorop!